Wróć
Taninę pozyskiwano między innymi z dębowych galasówek, a substancję tę powszechnie wykorzystywali garbarze. Samo słowo „tanina” pochodzi z łacińskiego tannum (kora dębu).
Kwas taninowy ma szerokie zastosowanie w leczeniu chorób skóry, żylaków odbytu (hemoroidów) i nadmiernej potliwości. Na zatrucia pokarmowe oraz biegunki podaje się związek o nazwie „białczan taniny” (tanninum albuminatum).
W przemyśle tanina wykorzystywana jest do wyrabiania skór, a także do produkcji atramentu i opakowań biodegradowalnych.
W XIX wieku tanina sprawdzała się w prostych testach wody, o czym świadczy następujący przepis z 1879 roku:
„Podam więc tutaj pewny i łatwy sposób przekonania się o czystości wody do picia:
1 część garbnika (znanego w aptekach pod nazwą Tanninum) rozpuszcza się w 4 częściach wody, z dodatkiem 1 części spirytusu; łyżkę takiego świeżo przyrządzonego rozczynu wlewa się do szklanki wody badanej. Jeżeli pokażą się w takiej wodzie zmętnienia, lub (...) wyraźne męty, to woda jest nieprzydatną do picia, niebezpieczną nawet, z powodu obecności gnijących ciał zwierzęcego pochodzenia.”
Autor opisu: Marek Łuszczyk
Autorskie prawa majątkowe do tego obiektu wygasły lub nie stanowi on utworu. Można go wykorzystać dowolnie - również do celów komercyjnych. Zgoda Muzeum nie jest wymagana, utwór powinien być jednak zawsze opisany imieniem i nazwiskiem twórcy.
Dodano obiekt do kolekcji
