Wróć
Lulek był stosowany w lecznictwie już w starożytności, służył jako środek uśmierzający bóle, m.in. reumatyczne, oraz uspokajający (w zależności od dawki może uspokajać lub pobudzać). Ze względu na szerokie spektrum działania wchodził w skład eliksirów miłości i trucizn.
Lulek czarny wpływa na ośrodkowy układ nerwowy, powodując rozkurczenie mięśni gładkich. Zmniejsza wydzielanie potu, śliny oraz soków żołądkowych. Zawarta w nim atropina powoduje rozszerzenie źrenic. Lulek był również używany do barwienia wełny na srebrzysty kolor. Obecnie nie jest stosowany w lecznictwie ze względu na znaczną toksyczność.
Autorzy opisu: dr Marcin Dolecki, Marek Łuszczyk
Autorskie prawa majątkowe do tego obiektu wygasły lub nie stanowi on utworu. Można go wykorzystać dowolnie - również do celów komercyjnych. Zgoda Muzeum nie jest wymagana, utwór powinien być jednak zawsze opisany imieniem i nazwiskiem twórcy.
Dodano obiekt do kolekcji
