Wróć
Brązowo-niebieska suknia powstała w Warszawie w latach 40. XX wieku. To przykład troski warszawianek o zachowanie elegancji nawet w trudnych wojennych warunkach. Suknia jest uszyta z kawałków tkaniny brązowej i błękitnej, ozdobionej haftowanymi brązowymi groszkami. W czasie okupacji staranny ubiór bywał czasem postrzegany jako manifestacja niezgody na dramatyczną rzeczywistość, bo pozwalał zachować przynajmniej pozory normalności. Wojenna bieda zmuszała do przerabiania starej garderoby i niekonwencjonalnego podejścia do dostępnych tworzyw. Moda lat 40. ceniła prostotę i praktyczność, a damskie suknie i kostiumy przypominały nieco stroje męskie. Dużym kłopotem było pozyskanie tkanin. Przerabiano zatem stare ubrania i wykorzystywano resztki różnych materiałów, co owocowało nietypowymi zestawieniami kolorów, deseni czy faktur. W czasie okupacji niemieckiej, w obliczu niedoborów i reglamentacji tekstyliów, w Warszawie działało wiele domowych warsztatów tkackich. Produkowane tam samodziały stanowiły źródło tkanin ubraniowych, a jednocześnie zapewniały utrzymanie przedstawicielkom warszawskiej inteligencji, które wojna pozbawiła zatrudnienia. Autorka tekstu: Agnieszka Dąbrowska
Autorskie prawa majątkowe do tego obiektu wygasły lub nie stanowi on utworu. Można go wykorzystać dowolnie - również do celów komercyjnych. Zgoda Muzeum nie jest wymagana, utwór powinien być jednak zawsze opisany imieniem i nazwiskiem twórcy.
Dodano obiekt do kolekcji
