


Dzban z uchem
XVI w.-1. poł. XVII w.
Wysoki, pojemny dzban o pękatym brzuścu i prostej szyjce zalicza się do form najbardziej charakterystycznych dla ceramiki XVII-wiecznej, choć używany był dość powszechnie jeszcze w XVIII stuleciu. Jest to typ tak zwanego naczynia do przenoszenia, służącego do transportu zawartości od studni czy beczki do miejsca, w którym rozlewana była bezpośrednio do naczyń stołowych lub też, przy pomocy lejka, do butelek. W ikonografii jedno z najbardziej znanych wizerunków takiego dzbana znajdziemy na obrazie autorstwa Jana Baptysty Chardina z 1738 roku, przedstawiającym młodego pomocnika piwniczego, myjącego w drewnianej kadzi dzbany przeznaczone do przelewania wina.
Dzban o cylindrycznej szyjce, krawędź wylewu zakończona profilowanym okapem. Ucho taśmowate. Na brzuścu zdobienie w postaci dwóch pasów dookolnych rowków. Dno płaskie. Powierzchnia zewnętrzna ciemnobrunatna, miejscami polewana. Polewa barwy ciemnozielonej. Wewnątrz barwa powierzchni ciemnobrunatna, ślady przywarów (?). Glina ceglasta.
Miejsce znalezienia: stanowisko X KBDW, Rynek Starego Miasta 28/30 – Krzywe Koło, ar 2, działka O, F, studnia.
- Tytuł: Dzban z uchem
- Wytwórnia: Wytwórnia nieznana
- Czas powstania: XVI w.-1. poł. XVII w.
- Miejsce powstania: Polska
- Technika: Toczenie na kole
- Materiał: ceramika czerwona, ciemnozielona polewa
- Wymiary:
- Sygnatury: niesygnowane
- Typ obiektu: dzban
- Numer inwentarza: MHW/Dz.A/ZW/811