Stadion Dziesięciolecia - trybuny

Stadion Dziesięciolecia otwarty został w lipcu 1955 roku a jego nazwa miała uczcić 10. rocznicę zakończenia II wojny światowej. Wybudowano go wraz z obiektami towarzyszącymi na nadwiślańskich łąkach między Wybrzeżem Szczecińskim, aleją księcia Józefa Poniatowskiego, ulicą Zieleniecką i torami kolei średnicowej, w miejscu planowanych jeszcze przez prezydenta Starzyńskiego ale nie zrealizowanych tzw. terenów wystawowych. Gigantyczna budowa, która pochłonęła ogromne środki ponad 100 milionów złotych ze Stołecznego Funduszu Odbudowy Stolicy i Skarbu Państwa, trwała rekordowo krótko bo tylko jedenaście miesięcy. Projektantami byli architekci Jerzy Hryniewiecki (1908 - 1989), Marek Leykam (1908 - 1983) i Czesław Rajewski (1908 - 1984). Był to obiekt o wymiarach olimpijskich, łączący funkcję stadionu lekkoatletycznego z 400 metrową bieżnią i pełnowymiarowego boiska do piłki nożnej. Na rozległej koronie stadionu od strony zachodniej czyli od Wisły powstał lekki przeszklony pawilon, gdzie znajdowały się stanowiska komentatorów sportowych i bardzo popularna platforma widokowa; został on zlikwidowany po spaleniu w latach siedemdziesiątych XX wieku. Bramy wjazdowe i wejścia na trybuny wyłożono płytami z różnokolorowego piaskowca, a czaszę wieńczył murek z naturalnego kamienia łamanego. Trybuny stadionu podzielone na sektory mieściły ponad 70 tysięcy widzów i zostały umieszczone na ziemnych nasypach, które wybudowano z gruzów zniszczonej Warszawy.

Fotografia jest eksponowana w Gabinecie Fotografii.

oprac. Anna Topolska