Pawilon handlowy Cepelii, widoki oraz wnętrze

Pawilon zaprojektowano w formie dwukondygnacyjnego budynku o nieco asymetrycznej bryle i cofniętej elewacji w obwodzie całego parteru. Taki zabieg pozwalał na lepsze wykorzystanie przestrzeni przed budynkiem, gdzie wystawiono dwa kwietniki i przestrzenne gabloty modułowe z ekspozycją towarów. Na rysunku perspektywicznym w tle pawilonu została zaznaczona bryła hotelu Metropol, wybudowanego w 1965 roku, również według projektu Zygmunta Stępińskiego. Szklane ściany kurtynowe wypełniały niemal wszystkie partie elewacji, co przy stosunkowo szerokiej rozpiętości budynku dawało efekt powietrzności. Takie rozwiązanie można było zastosować dzięki konstrukcji nośnej opartej o dwanaście stalowych słupów. Minimalizm i surowość elewacji został przełamany przez partię barwnej kompozycji ceramicznej. Najprawdopodobniej zaprojektowana przez Stanisława Kucharskiego, została ręcznie wykonana przez Spółdzielnię Wyrobów Ceramicznych „Kamionka” z Małopolski. Szkliwione płytki posiadały motywy geometryczne i figuralne.

Wnętrza pawilonu były pełne światła, także ze względu na umieszczony w dachu świetlik. Przestronne, pozbawione wewnętrznych podziałów dwa piętra łączyła wewnętrza klatka schodowa, widoczna na rysunkach przekroju poprzecznego pawilonu. Salony sprzedażowe Cepelii zajmowały większość powierzchni, magazyny towarowe umieszczono całkowicie w podziemiach budynku. Na parterze sprzedawano głównie meble, tkaniny i rzeźby, na piętrze zaś wyroby ze słomy i wikliny oraz ceramikę. Dostępna dla klientów była tzw. poradnia plastyka, umieszczona w narożniku górnej kondygnacji. Aranżacja wnętrz była bezpretensjonalna i nowoczesna. Lady, blaty ekspozycyjne i półki wykonano z drewna jesionowego, cechującego się jasnym i naturalnym odcieniem, gabloty – ze szkła i stali. Poszczególne meble ekspozycyjne rozmieszczano tak, by nie blokować przestrzeni, a wręcz przeciwnie – nadać jej głębi.

Autorka opisu: Blanka Melania Ciężka