Świadectwo czeladnicze Hilarego Gielga

Dokument ten dotyczy działalności cechowej w Polsce - praktycznie niezmienionej od średniowiecza. Zgromadzenie rzemieślników danego zawodu (tu piwowarzy) dzieliło się na trzy grupy: mistrzów, czeladników i terminatorów (uczniów). W pokazanym dokumencie zostało udokumentowane nadanie tytułu czeladnika dla członka Zgromadzenia Piwowarów w mieście Warszawie. Dzięki temu uczeń stawał się rzemieślnikiem, który legalnie mógł wykonywać zawód oraz starać się zostać mistrzem. Cała ta hierarchia (sztywna i hermetycznie zamknięta) dawał złudne poczucie kontroli nad rynkiem produkcji i zbytu danego produktu (tu piwa) w danym mieście. Jednak nauka taka była długa i kosztowna, a od drugiej połowy XVII w. zarezerwowana dla niewielkiej grupy rzemieślników. Większość z nich omijała cechy - tworząc grupy niezrzeszonych tzw. "partaczy". Jednak dalej tylko członkowie zgromadzeń cechowych oficjalnie mogli prowadzić zakłady produkcyjne, ustalać ceny czy kontrolować rynek zbytu. Cechy traciły powoli swoje znaczenie, jednak nadal istniały i bardziej zaczęły skupiać się na działalności dobroczynnej (opieka nad chorymi członkami, wspomaganie wdów i sierot) oraz kulturalnej miasta.
W tym dokumencie starszy cechu piwowarów mistrz Wilhelm Viewchger potwierdzał, że Hilary Giegl terminował u niego i zdał egzamin na czeladnika. Stąd otrzymał prawo prowadzenia własnej działalność na terenie Królestwa Polskiego i starania się o zostanie mistrzem.
Autor opisu: dr Rafał Radziwonka