Naczynie do picia napojów. Niewielka podstawa i znacznie od niej szerszy wylew, nadający mu nieco archaiczną sylwetkę, może świadczyć o jego pochodzeniu z XV lub XVI wieku. Niewyszukana jakość ceramiki i oszczędne zdobienia wskazują na to, że przez ówczesnych mieszkańców kamienic rynkowych używany był do zwykłych, codziennych posiłków, składających się najczęściej z piwa, chleba, kasz, serów czy różnego rodzaju polewek.
W Warszawie, tak jak na całym terenie Mazowsza, piwo stanowiło aż do końca XVIII wieku podstawowy napój mieszkańców. Przegotowana woda stosowana do jego wyrobu zapewniała ochronę przed drobnoustrojami chorobotwórczymi, występującymi w wodzie surowej. Najbardziej popularne rodzaje piwa sprzedawane w dawnej Warszawie to piwa wareckie, sierpeckie i gostynińskie, spożywane przeciętnie w ilości około 1,5 litra dziennie. Koszt piwa, warzonego nie tylko przez zrzeszonych w cechach piwowarów, lecz także w ramach szczególnych przywilejów w domach prywatnych, stanowił zaledwie niewielki ułamek ceny miodu, a tym bardziej wina, importowanego z dalekich stron. Rachunki domowe księcia mazowieckiego Janusza II z końca XV wieku podają cenę piwa sierpeckiego: 7 groszy za beczkę, a dobrego miodu – 60 groszy. Natomiast cena beczki małmazji, to jest słodkiego wina pochodzącego z Krety, sięgała astronomicznej wówczas sumy 300 groszy.
Dzban o wylewie silnie rozchylonym na zewnątrz, krawędź zgrubiała, prosto ścięta, podkreślona dookolnym poziomym rowkiem. Wylew zdobi szlak złożony z falistych linii. Wylew zakończony płaską listwą plastyczną. Nasada brzuśca zdobiona linią falistą i dookolnymi poziomymi żłobkami. Dno przewężone.
Powierzchnia zewnętrzna górą glazurowana polewą barwy oliwkowej, wewnątrz częściowo polewany wylew. Glina ceglasta.
Miejsce znalezienia: stanowisko X KBDW, Rynek Starego Miasta 28/30 – Krzywe Koło, ar 2, działka O, F, studnia.
Wróć
Dodano obiekt do kolekcji
