Przystań statków parowych na Powiślu

To jeden z obrazów namalowanych na zamówienie Andrzeja Zamoyskiego z okazji otwarcia żeglugi parowej na Wiśle. W latach 50. XIX wieku prace tego typu umieszczane były właśnie w luksusowych przestrzeniach kursujących statków. Nie wiadomo, czy kompozycja była wykonana dla parowca „Płock” (1852) czy „Włocławek” (1853) – wnętrza każdego z nich udekorowano łącznie 24 kompozycjami na blasze o wymiarach około 50 x 80 cm, po sześć od każdego z czterech młodych warszawskich malarzy: Wojciecha Gersona, Franciszka Kostrzewskiego, Henryka Pillatiego i Juliana Ceglińskiego. Obrazy umieszczano w przestrzeniach pomiędzy oknami dwóch wybranych kajut I klasy. Wszystkie kompozycje ilustrowały trasę żeglujących parostatków: przedstawiały malownicze nadwiślańskie okolice, łącząc kult zabytków z romantyczną fascynacją dziką naturą. Wszystkie były malowane według popularnej tendencji realistycznej, wynikającej z rzetelnej obserwacji rzeczywistości – zarówno formalnej, jak i społecznej.

Obraz przedstawia fragment Powiśla na wysokości Starego Miasta, z wysokim, nieuregulowanym jeszcze brzegiem Wisły i statkiem parowym z lewej strony. Wzdłuż brzegu spacerują liczni przechodnie, część z nich wchodzi do poczekalni znajdującej się przed pokładem statku. Na pierwszym planie artysta przedstawił grupę nosiwodów i beczkowóz z koniem, urozmaicając kompozycję o scenę o charakterze rodzajowym.

Autorka opisu: Zofia Rojek