Portret Izabeli ks. Ogińskiej z Lasockich (1764-1852)

Prezentowany portret przedstawia Izabelę z Lasockich Ogińską (1764–1852), pierwszą żonę księcia Michała Kleofasa Ogińskiego (1765–1833), podskarbiego wielkiego litewskiego, dyplomaty i kompozytora. Długotrwały pobyt Ogińskiego na emigracji po upadku powstania kościuszkowskiego przyczynił się do rozpadu małżeństwa. Po rozwodzie (ok. 1798–1801 roku) Izabela nie utrzymywała już kontaktów z mężem. Portret do 2016 roku błędnie uważany był za dzieło Élisabeth Vigée Le Brun, powstałe w Petersburgu między rokiem 1795 a 1800. Cechy stylistyczne wykluczają jednak tę atrybucję.

Portret pochodzi z kolekcji rodziny Horwattów, która do I wojny światowej była przechowywana w pałacu w Barbarowie (woj. mińskie, obecnie Białoruś). Najprawdopodobniej przyjechał tam wraz z Jadwigą Krasicką (ur. 1863), która w 1893 roku wyszła za mąż za ostatniego dziedzica Barbarowa, Aleksandra Horwatta (ur. 1870). Jadwiga Krasicka była prawnuczką księżnej Izabeli Ogińskiej. Podczas wojny wyposażenie pałacu w Barbarowie zostało wywiezione przez właścicieli do Kijowa, a następnie do Warszawy i miejscowości Pobikry na Podlasiu. Część obrazów została sprzedana w okresie międzywojennym lub przepadła w latach 1939–1944. Wiadomo, że w 1928 roku portret Izabeli Ogińskiej znajdował się w Warszawie w rękach Aleksandra Horwatta. Zapewne w latach 30. XX wieku został sprzedany Józefowi Młodeckiemu, warszawskiemu kolekcjonerowi, który w 1941 roku wystawił go na sprzedaż w Salonie Sztuki „Skarbiec”. Portret nabył wówczas Edmund Mętlewicz . W roku 1946 obraz kupił od niego warszawski lekarz pediatra prof. Remigiusz Stankiewicz (1886–1960), który zapisał go w testamencie Muzeum Historycznemu m.st. Warszawy. Portret trafił do zbiorów muzeum w 1970 roku.