Z kolei w XIX w. kształt butelki był bardziej regularny.
Szkło oranżowe zyskało popularność pod koniec lat 30. XIX w. Dzięki jego właściwościom przechowywana substancja była chroniona przed zgubnym działaniem promieni słonecznych.
Kolor kobaltowy również chronił zawartość przed szkodliwym działaniem światła słonecznego, 2. poł. XIX w.
Ten egzemplarz wykonano na zamówienie apteki D.T. Heinricha, która pod koniec XIX wieku i na początku XX w. mieściła się przy Placu Teatralnym w Warszawie. Wiemy to dzięki wytłoczonemu na niej napisowi.
Osiemnastowieczne naczynia apteczne robiono z tzw. szkła leśnego, które wykonywano tradycyjnymi metodami. Formowano je ręcznie, a materiał był znacznie gorzej oczyszczony niż w przypadku współczesnego szkła. Dlatego też naczynia miały charakterystyczne zielonkawe zabarwienie. Prezentowany pojemnik jest malutki, choć kształtem przypomina zwykły słój.
Niewielkich rozmiarów słoiczki służyły często do przechowywania maści lub półproduktów sypkich.
Ta ampułka o małych rozmiarach, służyła do przechowywania odmierzonej, niewielkiej ilości leku do wykorzystania jednorazowego.
Likier benedyktyński uważany był za uniwersalny lek na wiele dolegliwości. Jego recepturę stworzył mnich Dom Bernardo Vincelli w 1510 roku we Francji, a skład ziół do dziś jest pilnie strzeżony.
Od XVIII wieku w Polsce panowała moda na zażywanie leczniczych wód z rozmaitych źródeł znajdujących się w Europie. Woda sodowa była lżejszą wersją wody zdrowotnej z Selters, opakowanie – butlę –wyprodukowano między 1836 a 1866 r.
To opakowanie na wodę selterską ma oznaczenie w postaci litery M, co wskazuje, że wyprodukowane zostało w niemieckim mieście Mogendorf między 1836 a 1866 r.
To opakowanie na wodę selterską ma oznaczenie w postaci litery HS, co wskazuje, że wyprodukowane zostało w niemieckim mieście Hilscheid między 1783 a 1800 r.
Słój kamionkowy z monogramem saskim pełnił funkcję ozdobnego pojemnika aptecznego na substancje sypkie, takie jak sproszkowane goździki. Został wyprodukowany na zlecenie królów saskich między 1724 a 1763 r., stanowił wyposażenie apteki saskiej znajdującej się w Pałacu Saskim.
Słój kamionkowy z monogramem saskim pełnił funkcję ozdobnego pojemnika aptecznego na substancje sypkie, takie jak sproszkowane goździki. Został wyprodukowany na zlecenie królów saskich między 1724 a 1763 r., stanowił wyposażenie apteki saskiej znajdującej się w Pałacu Saskim.
Fajansowe naczynia apteczne tego typu służyły najczęściej do przechowywania maści, XVIII w.
Tajniki nowożytnych aptek
Naczynia apteczne służyły kiedyś nie tylko jako pojemniki na gotowe leki. Pozwalały na przechowywanie i transport surowców, z których aptekarze sporządzali pastylki czy maści. Zależnie od funkcji miały różny kształt i formę – pacjenci potrzebowali niewielkich szklanych fiolek czy słoiczków na używane na co dzień medykamenty, zaś aptekarze wykorzystywali też solidne gliniane naczynia gotowe pomieścić większość ilość leczniczych składników.
Prezentowane naczynia apteczne pochodzą z wykopalisk, które przeprowadzono na terenie dawnego Pałacu Saskiego w 2006 i 2008 roku. Najstarsze z nich pochodzą z XVII wieku, najmłodsze zaś z XX wieku.
Butelka apteczna
Tego typu szklanych buteleczek używano w XVIII w. jako opakowań na leki.
previous comment