Aleksander Majerski (ur. 13 I 1789 r. w Warszawie, zm. 16 VII 1857 r. tamże) to nieco zapomniany warszawski artysta, który pozostawił wiele cennych widoków miasta.
Największy wpływ na jego twórczość wywarł Zygmunt Vogel, który uczył go rysunku i perspektywy. Umiejętności malarskie Majerski pogłębiał u Marcella Bacciarellego oraz pejzażysty Józefa Richtera. Utrzymywał się z nauczania rysunku, najpierw w szkołach prowadzonych przez pijarów i dominikanów, później w warszawskich pensjach i domach polskich arystokratów. W 1832 roku udzielał prywatnych lekcji dzieciom Namiestnika Królestwa Polskiego feldmarszałka Iwana Paskiewicza oraz kilku rosyjskich generałów.
Specjalizował się w widokach miast i podmiejskich pejzażach. Głównym obiektem jego zainteresowania były rodzinna Warszawa i jej okolice. Widoki wykonywał tuszem, sepią, kredką, rzadziej akwarelą lub w technice litografii. Interesowały go nie tylko zabytkowe budowle, okazałe pałace i gmachy oraz główne ulice i place miasta, lecz także miejsca znacznie mniej reprezentacyjne, jak na przykład pierwsze warszawskie fabryki czy podmiejskie folwarki.
Read moreAleksander Majerski (ur. 13 I 1789 r. w Warszawie, zm. 16 VII 1857 r. tamże) to nieco zapomniany warszawski artysta, który pozostawił wiele cennych widoków miasta.
Największy wpływ na jego twórczość wywarł Zygmunt Vogel, który uczył go rysunku i perspektywy. Umiejętności malarskie Majerski pogłębiał u Marcella Bacciarellego oraz pejzażysty Józefa Richtera. Utrzymywał się z nauczania rysunku, najpierw w szkołach prowadzonych przez pijarów i dominikanów, później w warszawskich pensjach i domach polskich arystokratów. W 1832 roku udzielał prywatnych lekcji dzieciom Namiestnika Królestwa Polskiego feldmarszałka Iwana Paskiewicza oraz kilku rosyjskich generałów.
Specjalizował się w widokach miast i podmiejskich pejzażach. Głównym obiektem jego zainteresowania były rodzinna Warszawa i jej okolice. Widoki wykonywał tuszem, sepią, kredką, rzadziej akwarelą lub w technice litografii. Interesowały go nie tylko zabytkowe budowle, okazałe pałace i gmachy oraz główne ulice i place miasta, lecz także miejsca znacznie mniej reprezentacyjne, jak na przykład pierwsze warszawskie fabryki czy podmiejskie folwarki. Dzięki temu wiemy dziś znacznie więcej o dawnym wyglądzie Mokotowa, Czerniakowa, Powązek, Żoliborza, Marymontu, Młocin czy Saskiej Kępy. Prace Majerskiego cechuje dokumentacyjna wierność przedstawianej architektury. Dla ożywienia widoków wprowadzał scenki sztafażowe: spacerowiczów, przechodniów, ludzi przy pracy i podczas odpoczynku, bawiące się dzieci oraz zwierzęta. Swoje akwarele prezentował na trzech warszawskich Wystawach Sztuk Pięknych w latach 1823, 1825 i 1845. Nigdy nie zdobył u współczesnych dużej popularności, którą cieszył się na przykład Marcin Zaleski. Mimo że był artystą przeciętnego talentu, jego widoki są dziś cennym źródłem wiedzy o wyglądzie peryferii ówczesnej Warszawy – obecnie wielotysięcznych dzielnic stolicy. Te niepozorne prace wiele mówią również o samym twórcy – o jego cichym i skromnym życiu. Spośród kilkudziesięciu zachowanych prac Aleksandra Majerskiego najwięcej (26 rysunków) znajduje się w Muzeum Warszawy.
Tekst: Jacek Bochiński
Bibliografia:
Słownik Artystów Polskich i obcych w Polsce działających, t. V, 1993, s. 242–244.
A. Sokołowska, A. Zalewska, Warszawa w rysunkach Aleksandra Majerskiego, Warszawa 1958.
Back
