Edward Dwurnik (1943–2018) – malarz, grafik, jeden z najbardziej znanych i rozpoznawalnych polskich artystów XX wieku. Wcześnie wypracował charakterystyczny, inspirowany malarstwem ludowym język artystyczny, który przez dekady systematycznie i konsekwentnie rozwijał. Tworzył głównie w cyklach malarskich.
W 1963 roku rozpoczął studia w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, w pracowni Krystyny Łady-Studnickiej. Studiował malarstwo, grafikę, a przez trzy lata – rzeźbę. Dyplom obronił w 1970 roku w pracowni prof. Eugeniusza Eibischa. Jeszcze w trakcie studiów, latem 1965 roku, na wystawie w Kielcach zobaczył prace Nikifora Krynickiego. Jak sam przyznawał, było to dla niego formujące doświadczenie – inspiracja prostą, syntetyczną kreską łemkowskiego malarza pozwoliła na rozwój stylizowanej, „prymitywnej” formy Dwurnika.
W roku 1966 Edward Dwurnik rozpoczął swój pierwszy cykl malarski – „Podróże autostopem”, w którym portretował polskie miasta. Kolejne cykle – rozpoczęci w 1972 roku „Sportowcy” i nieco późniejsi „Robotnicy” (pierwsza praca z tej serii jest datowana na 1975 rok) – przedstawiały nieuprzywilejowanych mieszkańców i mieszkanki peerelowskiej Polski: karykaturalnie wręcz biednych, wyniszczonych uzależnieniami i brakiem perspektyw. Oba cykle tworzył do początku lat 90., a olbrzymi dorobek z tego czasu sprawił, że przez lata uznawano go za portrecistę szarej codzienności lat 70. i 80.
Read moreEdward Dwurnik (1943–2018) – malarz, grafik, jeden z najbardziej znanych i rozpoznawalnych polskich artystów XX wieku. Wcześnie wypracował charakterystyczny, inspirowany malarstwem ludowym język artystyczny, który przez dekady systematycznie i konsekwentnie rozwijał. Tworzył głównie w cyklach malarskich.
W 1963 roku rozpoczął studia w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, w pracowni Krystyny Łady-Studnickiej. Studiował malarstwo, grafikę, a przez trzy lata – rzeźbę. Dyplom obronił w 1970 roku w pracowni prof. Eugeniusza Eibischa. Jeszcze w trakcie studiów, latem 1965 roku, na wystawie w Kielcach zobaczył prace Nikifora Krynickiego. Jak sam przyznawał, było to dla niego formujące doświadczenie – inspiracja prostą, syntetyczną kreską łemkowskiego malarza pozwoliła na rozwój stylizowanej, „prymitywnej” formy Dwurnika.
W roku 1966 Edward Dwurnik rozpoczął swój pierwszy cykl malarski – „Podróże autostopem”, w którym portretował polskie miasta. Kolejne cykle – rozpoczęci w 1972 roku „Sportowcy” i nieco późniejsi „Robotnicy” (pierwsza praca z tej serii jest datowana na 1975 rok) – przedstawiały nieuprzywilejowanych mieszkańców i mieszkanki peerelowskiej Polski: karykaturalnie wręcz biednych, wyniszczonych uzależnieniami i brakiem perspektyw. Oba cykle tworzył do początku lat 90., a olbrzymi dorobek z tego czasu sprawił, że przez lata uznawano go za portrecistę szarej codzienności lat 70. i 80.
Cykle „Droga na Wschód” (1989–1991) i „Od Grudnia do Czerwca” (1990–1994) były rozliczeniem artysty z minioną epoką. Wraz z początkiem transformacji Dwurnik zaczął współpracę z krakowską galerią Zderzak: malował wówczas błękitne miasta i abstrakcyjne pejzaże morskie.
Po roku 2000 zaczął rozwijać język abstrakcji w duchu action paintingu. Zręcznie prowadził swoją karierę i analizował rynkowe tendencje, co zagwarantowało mu sukces finansowy. Wraz z córką, Polą Dwurnik, prowadził bardzo drobiazgowy rejestr swoich prac: namalował ponad 3,5 tys. obrazów i 10 tys. rysunków.
Tekst: Zofia Rojek
Bibliografia:
M. Czyńska, Moje królestwo. Rozmowa z Edwardem Dwurnikiem, Wołowiec 2016
Edward Dwurnik. Obłęd / Madness, katalog wystawy, Muzeum Narodowe w Krakowie, Kraków 2013
Edward Dwurnik. Malarstwo. Próba retrospektywy, katalog wystawy, Galeria Sztuki Współczesnej Zachęta, Warszawa 2001
Back
