Reksza–Kakietek, Aleksander (1909 – 1985) - dziennikarz sportowy, znawca boksu

Aleksander Reksza–Kakietek (1909 – 1985) – dziennikarz sportowy, pracownik Polskiego Radia, znawca boksu, autor wielu książek i artykułów poświęconych temu sportowi, redaktor naczelny miesięcznika „Boks”.

Aleksander Kakietek urodził się 9 lutego 1909 roku w Warszawie. Jego ojciec Stanisław, był elektrykiem. Kakietek to nazwisko rodziny, a Reksza to nazwisko przyjęte po podjęciu pracy zawodowej. Zmianę tę zatwierdził 2 kwietnia 1948 roku prezydent m.st. Warszawy. Do końca swojego życia dziennikarz używał nazwiska podwójnego: Reksza – Kakietek. W 1929 roku Aleksander Reksza – Kakietek ukończył I Gimnazjum Męskie Związku Zawodowego Nauczycielstwa Polskiego Szkół Średnich. Następnie został przyjęty do Wyższej Szkoły Dziennikarskiej, ale nie ukończył jej z powodu trudnej sytuacji materialnej, w której się znalazł.

W latach 1930 – 1931 Aleksander Reksza–Kakietek odbył zasadniczą służbę wojskową w Szkole Podchorążych Piechoty w Zambrowie oraz w 13 Pułku Piechoty, który stacjonował w Pułtusku.

Zainteresował się boksem w 1924 roku, kiedy to w Warszawie oglądał (nielegalnie – przez dziurę w płocie) pierwsze zawody o mistrzostwo Polski. Opisywał te wydarzenia w notatnikach, które następnie wykorzystywał pisząc swoje artykuły. Może właśnie dlatego jego teksty były pełne fachowych opisów, unikalnych informacji czy ciekawych szczegółów. 

Jako pracownik Polskiego Radia, redaktor czasopisma „Boks” i bywalec wielkich imprez pięściarskich nawiązał liczne kontakty z dziennikarzami z innych krajów – a zwłaszcza z Wielkiej Brytanii, Francji i Stanów Zjednoczonych. Prenumerował także prasę zagraniczną i starał się być na bieżąco z wynikami wybitnych bokserów. Dlatego właśnie jego teksty i audycje cieszyły się wielką popularnością, a odbiorcy czekali na nie z niecierpliwością.

W kwestii boksu stanowczo nie był Reksza-Kakietek dyletantem. Sam przez pewien czas uprawiał pięściarstwo w warszawskiej YMCA [Young Men’s Christian Assiociation – Związek Chrześcijańskiej Młodzieży Męskiej]. Trenował tam pod okiem Wiktora Junoszy, a ćwiczył wspólnie z Edwardem Ranem (przyjacielem, którego karierę wspierał i mocno się nią interesował).

Jeżeli chodzi o pracę dziennikarza, to Aleksander Reksza-Kakietek zadebiutował w 1931 roku publikując niewielkie teksty w słynnej gazecie o tematyce sportowej – „Przeglądzie Sportowym”. Przygotował tam: opowiadania z różnych dziedzin sportu, sylwetki sławnych pięściarzy, szkice historyczne z różnych dziedzin sportu, artykuły publicystyczne z różnych dziedzin sportu, trzy powieści sportowe – drukowane w odcinkach (w latach 1935–1936 Wielka Gra – we współpracy z Marianem Strzeleckim, w 1937 roku Ring wolny – we współpracy z Mikołajem Szereszewskim oraz w 1939 roku Chłopcy kopią piłkę – ponownie we współpracy z Marianem Strzeleckim).

Udało mu się również nawiązać współpracę z „Polską Zbrojną”, „Kurierem Warszawskim” i „Kurierem Porannym”. Od 1932 roku był on członkiem Polskiego Związku Dziennikarzy i Publicystów Sportowych.

W 1935 roku Aleksander Reksza-Kakietek został zatrudniony w Polskim Radiu jako szeregowy reporter. Jednak szybko awansował na kierownika Redakcji Sportowej.

W czasie II wojny światowej służył w randze podporucznika rezerwy w 13 Pułku Piechoty (wchodzącym w skład 8 Dywizji Piechoty Armii „Modlin”). Aleksander Reksza-Kakietek dowodził w nim plutonem moździerzy w kompanii ckm. 13 Pułk Piechoty działał w rejonie Mławy, a następnie walczył pod Gruduskiem (3 września) i Zaborowem (12 września), w końcu zaś wszedł w skład garnizonu twierdzy Modlin. Tam operował na jej przedpolu – w kierunku Warszawy, Kazunia, Łomny i Palmir. Po kapitulacji Modlina – tak jak i inni oficerowie Armii „Modlin” – znalazł się w obozie jenieckim w Działdowie. W połowie października 1939 roku został zwolniony z niewoli i wrócił do stolicy.

W czasie okupacji pracował jako dozorca, sprzedawca i pomocnik elektryka.

Włączył się w konspirację i służył w Armii Krajowej – pracował w tajnej drukarni w Instytucie Głuchoniemych przy Placu Trzech Krzyży 4/6, gdzie pomagał wytwarzać fałszywe dokumenty. Po upadku powstania warszawskiego udał się w okolice Opatowa (w ziemi kieleckiej) i działał w grupie Władysława Zarzyckiego, ps. Rojan.

Po zakończeniu wojny powrócił do Warszawy, gdzie kontynuował karierę dziennikarza w Polskim Radiu oraz pisarza i felietonisty – w latach 1945 – 1946 był redaktorem naczelnym tygodnika „Echa Stadionu”, a w okresie 1946 – 1949 kierownikiem referatu sportowego w „Kurierze Codziennym”. Aleksander Reksza-Kakietek włączył się również w odtwarzanie struktur polskiego sportu – współtworzył Akademię Wychowania Fizycznego (z ramienia Ministerstwa Propagandy) oraz Polskiego Związku Atletycznego i Warszawskiego Okręgu Związku Bokserskiego.

Był także pierwszym powojennym prezesem Polskiego Związku Dziennikarzy i Publicystów Sportowych. W okresie od 11 maja 1945 do 11 lipca 1954 roku sprawował obowiązki kierownika działu sportowego Polskiego Radia. Udało mu się rozbudować ten dział do dziewięciu redakcji sportowych, które istniały przy wszystkich ówczesnych rozgłośniach radiowych na terenie całego kraju.

Wielkie zasługi oddał przy organizacji obsługi radiowej wielkich imprez sportowych oraz przy szkoleniu sprawozdawców. Prowadził liczne szkolenia, konferencje czy seminaria. W 1950 roku opracował skrypt Praca sprawozdawcy sportowego (wydany staraniem Biura Szkolenia Polskiego Radia), który zawierał omówienie techniki pracy mikrofonowej, słownictwa sportowego i różnych form reportażu radiowego oraz zasady relacjonowania w Radiu poszczególnych dyscyplin sportowych.

Niestety praca Aleksandra Rekszy-Kakietka została przerwana w 1954 roku z powodów ideologicznych – został zwolniony z Polskiego Radia, ponieważ „brakowało postępu w przyjęciu idei politycznych” oraz wykazywał „zupełny brak troski o ulepszenie programu poprzez upolitycznienie i wypełnienie zadań wynikających z ostatnich uchwał Partii [PZPR]”.

Po odejściu z radia, związał się miesięcznikiem „Boks”, gdzie w okresie 1 listopada 1957 – 10 sierpnia 1974 roku pełnił obowiązki redaktora naczelnego. Udało mu się stworzyć tam zwarty i kompetentny zespół redakcyjny. Zaprosił do współpracy m.in. Jerzego Zmarzlika, Jana Wojdygę, Tadeusza Olszańskiego, Lucjana Olszewskiego czy Edwarda Kurowskiego.

Dodatkowo publikował swoje prace m.in. w „Echu Stadionu”, „Sporcie” i Polskim Radiu.

W dniu 10 sierpnia 1974 roku Aleksander Reksza–Kakietek przeszedł na emeryturę, zmarł zaś niecałą dekadę później – 8 lipca 1985 roku.

Został pochowany na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie.

Ożenił się z Mieczysławą Stocką. Małżeństwo pozostało bezdzietne.

Po śmierci redaktora wdowa po nim ustanowiła Nagrodę im. Aleksandra Rekszy – przyznawaną co roku za „wybitne zasługi dla polskiego boksu”. Laureatami nagrody mogli być jedynie bokserzy polscy, którzy zakończyli już karierę pięściarską. Przyznawało ją specjalne jury, a była wręczana w czasie finałów Bokserskich Mistrzostw Polski Seniorów przez Prezesa Polskiego Związku Bokserskiego.

W latach 1986 – 2009 otrzymały ją łącznie 24 osoby (m.in. Jerzy Kulej, Tadeusz Walasek, Marian Kasprzyk czy Janusz Gortat).

Aleksander Reksza-Kakietek był autorem wielu publikacji poświęconych sportowi (a zwłaszcza boksowi), m.in. Wielka gra (Warszawa 1937) – we współpracy z Marianem Strzeleckim, Mocarze ringu (Wrocław 1948), Żelazny Joe (Warszawa 1977) czy Słynne Pojedynki (Warszawa 1980).

W swojej bogatej karierze dziennikarza, sprawozdawcy sportowego, żołnierza i społecznika Aleksander Reksza-Kakietek został odznaczony m.in. Medalem za udział w wojnie obronnej 1939, Krzyżem Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odznaczenia Polski, Odznaką Stulecia Sportu Polskiego, Odznaką honorową nr 1 Klubu Sprawozdawców Sportowych Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, Złotym medalem i złotą odznaką Polskiego Związku Bokserskiego czy Honorową odznaką Polskiego Związku Atletycznego.

Tekst: dr Rafał Radziwonka

Bibliografia:
Leksykon polskiego dziennikarstwa, Warszawa 2000, s. 463, E. Ciborska.
Leksykon „Boksu”, Warszawa 1989, s. 214, P. Osmólski. 
Monografia Cmentarz Bródnowski – praca zbiorowa, Warszawa, 2000, s. 177.