Urodził się 28 marca 1913 roku w Łopusznej, tam też ukończył szkołę powszechną. Od 1926 roku naukę kontynuował w Szkole Przemysłu Drzewnego w Zakopanem, gdzie przez kolejne lata uczył się rzeźby. Szkołę zawodową ukończył, zdając egzamin na czeladnika przemysłu rzeźbiarskiego. Decyzja ta wpłynęła na jego późniejszą drogę życiową. Zdobyte umiejętności rzeźbiarskie rozwijał w Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego w Krakowie, a następnie w 1936 roku rozpoczął w tym mieście studia w Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem prof. Edwarda Wittiga. Po okresie okupacji, w której czasie Wojciech Czerwosz podejmował różne prace dorywcze, wznowił studia w pracowni Ksawerego Dunikowskiego (ukończył je w 1947 roku).
W okresie studiów poznał swoją przyszłą żonę – Zofię Rendzner (1919–2009). Po krótkim epizodzie pracy jako nauczyciel w Państwowym Liceum Technik Plastycznych w Kielcach przeniósł się razem z nią do zniszczonej Warszawy i zamieszkał w domu rodziców na Saskiej Kępie. Młody artysta zaangażował się w pracę przy rekonstrukcji zabytków i rzeźb nie tylko w warszawskich gmachach i świątyniach.
Pod koniec lat 50. XX wieku artysta Wojciech Czerwosz sięgał po technikę wycinanki, która początkowo była dla niego formą odprężenia po trudach i wysiłku pracy przy rekonstrukcji rzeźb, szybko jednak stała się ona pełnoprawną formą i ważnym sposobem wypowiedzi twórczej artysty. Ten rodzaj aktywności cechowała syntetyczna forma, którą stosował przy podejmowaniu licznych tematów. Wśród nich niemało było wątków związanych z regionem jego pochodzenia – Podhalem (np. dzikie zwierzęta, sporty górskie), a także z Warszawą (cykl syren, warszawska Nike), nowym miejscem życia.
Urodził się 28 marca 1913 roku w Łopusznej, tam też ukończył szkołę powszechną. Od 1926 roku naukę kontynuował w Szkole Przemysłu Drzewnego w Zakopanem, gdzie przez kolejne lata uczył się rzeźby. Szkołę zawodową ukończył, zdając egzamin na czeladnika przemysłu rzeźbiarskiego. Decyzja ta wpłynęła na jego późniejszą drogę życiową. Zdobyte umiejętności rzeźbiarskie rozwijał w Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego w Krakowie, a następnie w 1936 roku rozpoczął w tym mieście studia w Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem prof. Edwarda Wittiga. Po okresie okupacji, w której czasie Wojciech Czerwosz podejmował różne prace dorywcze, wznowił studia w pracowni Ksawerego Dunikowskiego (ukończył je w 1947 roku).
W okresie studiów poznał swoją przyszłą żonę – Zofię Rendzner (1919–2009). Po krótkim epizodzie pracy jako nauczyciel w Państwowym Liceum Technik Plastycznych w Kielcach przeniósł się razem z nią do zniszczonej Warszawy i zamieszkał w domu rodziców na Saskiej Kępie. Młody artysta zaangażował się w pracę przy rekonstrukcji zabytków i rzeźb nie tylko w warszawskich gmachach i świątyniach.
Pod koniec lat 50. XX wieku artysta Wojciech Czerwosz sięgał po technikę wycinanki, która początkowo była dla niego formą odprężenia po trudach i wysiłku pracy przy rekonstrukcji rzeźb, szybko jednak stała się ona pełnoprawną formą i ważnym sposobem wypowiedzi twórczej artysty. Ten rodzaj aktywności cechowała syntetyczna forma, którą stosował przy podejmowaniu licznych tematów. Wśród nich niemało było wątków związanych z regionem jego pochodzenia – Podhalem (np. dzikie zwierzęta, sporty górskie), a także z Warszawą (cykl syren, warszawska Nike), nowym miejscem życia.
W końcu lat 60. zajął się medalierstwem. Zrealizował cykl medali, przedstawiających m.in. Kazimierza Pułaskiego, Władysława Reymonta, a także utrwalał na nich wątki o tematyce sportowej i historycznej. Dużym osiągnięciem było zdobycie pierwszej nagrody na międzynarodowym konkursie „Uno A Erre” we Włoszech.
W latach 70. podjął współpracę z Mennicą Narodową, na której zlecenie wykonywał projekty monet kolekcjonerskich. W tej samej dekadzie Wojciech Czerwosz razem z małżonką Zofią w ramach grupy twórczej Keramos, zrzeszającą warszawskich artystów-plastyków, zajął się ceramiką.
Od końca lat 40. XX w. artysta brał udział w różnych wystawach. Zarówno jego rzeźby, jak i medale oraz wycinanki pokazywane były na wielu ekspozycjach w kraju i za granicą (m.in. w latach 1949, 1959, 1966, 1969, 2019). Prace Wojciecha Czerwosza znajdują się obecnie w kilku polskich muzeach, m.in. w Muzeum Rzeźby w Orońsku, Muzeum Papiernictwa w Dusznikach-Zdroju oraz Muzeum Warszawy.
Wojciech Czerwosz zmarł w Warszawie 26 marca 1986 roku. Pochowany został w Łopusznej.
Tekst: Krzysztof Zwierz
Bibliografia
M. Czerwosz, L. Czerwosz, Powrót do domu. Wojciech Czerwosz 1913-1986, Warszawa 2010.
Wojciech Czerwosz – wycinanki, medale. Katalog wystawy w Galerii Rzeźby, red. Maria Selmowicz, Warszawa 1981.
K. Zwierz, Wycinanki z syreną w twórczości Wojciecha Czerwosza, „Skarpa Warszawska” 2018, nr 6, s. 76-77.
Back
